استفاده از افزودنی‌های فوق روان‌کننده در ترکیبات مانند دوغاب سیمان، ملات و بتن با هدف افزایش مقاومت و بهبود خصوصیات مکانیکی مواد ساختمانی معمولاً امری حیاتی است. در اینجا، مواد فوق روان‌کننده عمدتاً از پلیمرها تشکیل شده‌اند که نه تنها وظیفه روان‌کنندگی را ایفا می‌کنند، بلکه به عنوان دیسپرسنت‌ها نیز عمل کرده و سبب جدایی ذرات شن و ماسه می شود. این امر اهمیت زیادی در حفظ کیفیت و یکنواختی بتن دارد. در حوزه صنایع ساختمانی، مشتقات پلی آمین سولفونات و لیگنین سولفونات به عنوان مواد رایج فوق روان‌کننده شناخته شده‌اند. این ترکیبات توانمندی بیشتری در کاهش مصرف آب بتن بدون تاثیر منفی بر کارایی دارند. اهمیت تغییر پذیری جرم مولکولی و سازگاری پلیمرهای فوق روان‌کننده با شرایط مختلف، خصوصاً با تنوع مواد معدنی سیمان در ایران، ضروری است. این امر در نظر گرفته می‌شود که مواد معدنی مورد استفاده در سیمان از نظر ویژگی‌ها در مناطق مختلف کشور متفاوت هستند. همچنین، تغییرات دما در فصول سرد و گرم نیز می‌تواند تأثیر گذاری زیادی بر کارایی بتن داشته باشد. از این رو، تنظیم میزان مصرف فوق روان‌کننده بتن با توجه به این عوامل ضروری است. مواد فوق روان‌کننده بتن باعث کاهش مصرف آب در تولید بتن می‌شوند و درصد کاهش میزان مصرف به میزانی بین 10 تا 15 درصد می باشد. با این حال، با استفاده از مقدار کمتری از فوق روان‌کننده، می‌توان این مقدار را به 30 درصد نیز افزایش داد. این امر نشان‌دهنده اهمیت مدیریت دقیق مصرف فوق روان‌کننده برای حفظ کیفیت بتن و بهبود عملکرد آن است.
بررسی خصوصیات فوق روان‌کننده نیز با استفاده از ابزارهایی همچون قیف استاندارد (Marsh Flow Cone) صورت می‌گیرد. این ابزار به اندازه‌گیری رفتار جریان ماده فوق روان کمک می‌کند و با استاندارد ISIRI 2930 هماهنگ شده است. در نهایت، میزان مصرف فوق روان‌کننده بتن تحت تأثیر عواملی مانند اسلامپ اولیه، نوع و مقدار مصرف فوق روان‌کننده، نوع و مقدار سیمان، زمان اضافه شدن فوق روان کنننده، رطوبت، دما، روش اختلاط و حضور یا عدم حضور سایر افزودنی‌ها قرار می‌گیرد. میزان مصرف فوق روان‌کننده بتن غالبا بین 0.5 تا 3 درصد وزنی سیمان یا مواد سیمانی می باشد.