مطابق با استاندارد ASTM C125 ماده افزودنی بتن، ماده‌ای غیر از آب، سنگدانه، سیمان و الیاف تقویتی است که در بچینگ و یا پای کار به بتن اضافه می‌شود. این مواد، به نام “فوق روان کننده بتن” یا “کاهنده قوی آب” نیز شناخته می‌شوند. این ترکیبات، خواصی را ارائه می‌دهند که باعث بهبود عملکرد بتن می‌شوند. از آنجا که این مواد به طور اصلی جهت بهبود خواص مکانیکی، کاهش هزینه‌های ساخت، افزایش ویژگی‌های بتن سخت شده، بهبود کیفیت و ماندگاری بتن، سهولت در حمل و نقل و بتن‌ریزی مورد استفاده قرار می‌گیرند، از اهمیت ویژه‌ای در صنعت ساختمان‌سازی برخوردارند. این مواد از ویژگی کاهندگی آب به میزان بیشتر از %20 برخوردار است، که این خصوصیت منحصر به فرد آن را در برابر دیگر محصولات مشابه متمایز می‌سازد. فوق روان کننده‌ها به دلیل تنوع ترکیبات شیمیایی موجود در آنها، به شکل‌ها و ویژگی‌های مختلفی در بتن تاثیر می‌گذارد. این مواد به علت تنوع در ترکیبات، عملکردهای گوناگونی در بتن دارند. هرچند میزان مصرف فوق روان کننده بتن بیشتر باعث کاهش مقدار آب و یا افزایش روانی بتن می‌شود، اما مصرف این مواد محدودیت‌هایی دارد که توسط استاندارد INSO 2930-2 تعیین شده است.
بر اساس این استاندارد، حداکثر میزان مصرف فوق روان کننده بتن به عنوان یک الزام کیفی محدود به 5 درصد از وزن سیمان است. این محدودیت به دلیل این است که با افزایش مصرف فوق روان کننده بتن، کارایی به حد اشباع می‌رسد. از این نقطه به بعد، افزایش بیشتر مصرف این مواد تاثیر کمتری در جریان بتن دارد و ممکن است باعث جداشدگی، آب انداختگی و تاخیر در زمان گیرش گردد.
به طور کلی، مصرف فوق روان کننده بتن به میزان معین، تعادلی بین بهبود خواص بتن و جلوگیری از مشکلاتی همچون جداشدگی و تاخیر در گیرش را حفظ می‌کند. این مقدار معین توسط استاندارد به عنوان حداکثر مقدار مجاز تعیین شده است.