در اکثر سازه های بتنی که در تماس با آب می باشند و به طور معمول برای نگهداری آب و مایعات طراحی و اجرا شده اند، بحث آب بندی بتن از اهمیت زیادی برخوردار می باشد. ارائه یک طرح اختلاط بتن مناسب با نفوذپذیری کم و نظارت بر سازه حین اجرا، همچنین به کارگیری صحیح نوارهای آب بند در حین اجرای سازه در درزهای اجرائی و انبساطی به آب بندی سازه کمک شایانی می نماید
در اغلب موارد عدم رعایت تمهیدات و موارد مذکور موجب می گردد تا سازه قبل از بهره برداری و یا در حین آن دچار آسیب هائی گردد که ادامه بهره برداری از سازه را مشکل، هزینه بر، زمان بر و یا غیر اقتصادی نماید. در این زمان اکثر کارشناسان راهکار استفاده از پوشش های آب بند را به عنوان موثر ترین و اقتصادی ترین روش پیشنهاد می نمایند.
جهت استفاده از بهترین ماده ترمیم و پوشش سطحی بتن مواردی می بایست در نظر گرفته شود تا منجر به خرابی مجدد و زودرس در بتن نگردد.
مواردی مانند شرایط رویاروئی بتن (رویا روئی با اسید ها، مواد فاضلاب، نمک ها، انواع مختلف گازها، فشار های هیدرواستاتیکی وارده به سازه، اشعه مافوق بنفش) در انتخاب نوع و پایه پوشش های بتنی آب بند موثر می باشد.
به طور کلی در آب بند نمودن و یا کاهش نفوذ پذیری بتن دو حالت اتفاق می افتد:
در حالت اول بافت و جسم بتن با استفاده از طرح اختلاط مناسب و یا مواد آب بند دارای نفوذ پذیری بسیار کم است.
در حالت دوم، پوشش های محافظتی یا آب بند مورد استفاده قرار می گیرند که به عنوان یک عامل یا مانع ثانویه مانع عبور آب و املاح به داخل بافت بتن می شوند و در حقیقت آب بندی بتن را به همراه دارند.
انواع پوشش های آب بند:
بیشتر پوشش های آب بند بر پایه مواد سیمانی اصلاح شده با پلیمر هائی مانند اکریلیک ها، استایرن ها و یا سیلان سیلوکسان ها می باشند.
