عامل اصلی نفوذ پذیری بتن، نفوذ پذیری خمیر سیمان علی الخصوص در ناحیه انتقال می باشد. ولی نفوذ پذیری سنگدانه های متخلخل نیز در نفوذ پذیری بتن از اهمیت بالائی برخوردار است.
در ابتدای فرآیند هیدراسیون نفوذ پذیری خمیر سیمان بسیار بالا می باشد ولی به تدریج و با افزایش سن بتن، وتکمیل هیدراسیون فضاهای موئینه کم کم بسته می شود وبا ژل هیدراسیون تولیدی پر می گردد و باعث کاهش نفوذ پذیری بتن می گردد.
عوامل دیگر مانند نسبت آب به سیمان، مقدار سیمان و … نفوذ پذیری وتخلخل بتن را مشخص می نماید.
در بعد نفوذ پذیری ارتباط فضاهای موئینه با یکدیگر حائز اهمیت می باشد
تخلخل کل یا فضاهای موئینه ای که با یکدیگر ارتباط ندارند در بحث و میزان نفوذ پذیری بتن دخالتی ندارند
ممکن است دو بتن دارای تخلخل کل یکسان (به عنوان عامل مقایسه مقاومت)دارای نفوذ پذیری های متفاوتی باشند که دلیل این امر فضاهای مویئنه زیاد در یک بتن و تخلخل هائی که به یکدگر ارتباط ندارند در بتن دیگر می باشد
مقدار فضای موئینه و نحوه پخش و پراکندگی که می تواند برخی حفرات موئینه را ببندد در نفوذ پذیری خمیر سیمان موثر می باشند
مقدار فضای موئینه تا حدودی توسط نسبت آب به سیمان کنترل می گرددولی نحوه پخش حفرات موئینه تابع عوامل متعددی مانند نحوه تراکم نحوه عمل آوری و جمع شدگی بتن می باشد
عمل آوری مناسب وبه میزان کافی بر روی تخلخل و نفوذ پذیری بتن تاثیر می گذارد
تقسیم شدن فضای موئینه روی نفوذ پذیری نشان می دهد نفوذ پذیری تابع ساده ای از تخلخل در بتن نمی باشد(دو جسم با تخلخل یکسان و نسبت نفوذ پذیری متفاوت)
مسیر های عبور بزرگ که حفره های مویئنه را به هم متصل می سازدباعث نفوذ پذیری زیاد می شود در حالیکه ممکن است مقدار تخلخل واقعا تغییری نکند
