آنچه که در ادبیات عمومی با نام ضدیخ بتن مطرح شده است لغت صحیحی نمی باشد، زیرا ضدیخ در تعریف به مایعی می گویند که با قرارگیری در دمای زیر صفر دچار یخ زدگی نمی گردد. در حالی که ضدیخ های بتن(به نادرستی ضدیخ نامیده می شود) دمای انجماد را پائین نمی آورند.
بلکه این مواد تسریع کننده زمان گیرش می باشند که در هوای سرد در بتن مورد استفاده قرار می گیرند تا گیرش بتن تسریع شود و بتن دچار یخ زدگی نگردد. زیرا بتن یخ زده به دلیل اینکه آبی که در بتن وجود دارد یخ می زند و سپس بعد از آب شدن یخ ایجاد حفره و خلل و فرج زیادی در بتن می گردد. همچنین به دلیل اینکه هیدراسیون سیمان در دماهای پائین تقریبا متوقف می گردد و رشد و مقاومتی در بتن اتفاق نمی افتد، این امر موجب می گردد تا بتن کاملا پوک و دچار یخ زدگی گردد به طوری که بعد از چند روز حتی ممکن است با دست بتن را تخریب نمود. پدیده یخ زدگی بتن در سازه های متعددی مشاهده شده است. بتن یخ زده دیگر به هیچ وجه قابلیت عملکرد و استفاده را ندارد و به هیچ عنوان نمی توان از آن استفاده نمود. لذا از تسریع کننده های گیرش که در اصطلاح به آنها ضدیخ می گویند استفاده می شود تا درکوتاهترین زمان در هوای سرد به مقاومت مناسب برسد.
در هنگام استفاده از ضدیخ ها یا زودگیر ها یا تسریع کننده های زمان گیرش می بایست موارد اجرائی مانند زمان کمتر موجود برای پمپاژ و اجرای بتن که تاثیر زیادی برای تولید یک بتن با کیفیت دارد را در نظر گرفت.
به ضدیخ بتن علاوه بر تسریع کننده گیرش، نام های دیگری مانند زودگیر و شتاب دهنده های گیرش نیز اطلاق می گردد.
این مواد با تسریع در فرآیند هیدراسیون سیمان موجب گیرش سریعتر یا زودگیری، افزایش مقاومت کوتاه مدت بتن یا هر دو می گردند.
برخی افزودنی ها نیز با افزایش چسبندگی خمیر عملکرد مشابه زودگیر ها یا تسریع کننده های گیرش را از خود نشان می دهند.
