در مناطقی با شرایط آب و هوایی سرد و یخبندان، آسیب دیدگی های روسازی بتن، دیوارهای حائل، عرشه های پل ها یکی از مشکلات اصلی محسوب می گردد که مربوط به فرآیند یخ بندان بتن می باشد.
بتن های جوان بتن هایی هستند که گیرش آن انجام شده باشد اما هنوز سخت نشده باشدوحداقل مقاومت بتن در برابر یخ زدگی که معادل 5 مگا پاسکال می باشد را کسب نکرده باشند. چنین بتن هایی در برابر یخ زدن بسیار آسیب پذیر بوده و شتاب دادن به روند کسب مقاومت این بتن، سبب بهبود ویژگی های آن می گردد. در چنین شرایطی استفاده از افزودنی های بتن نظیر ضدیخ بتن پیشنهاد می گردد.
افزودنی های ضدیخ نخستین بار در دهه 1950 میلادی در شوروی سابق به کار برده شد. استفاده از این افزودنی های ضدیخ هم نقطه یخبندان بتن تازه را پایین آورده و هم امکان بتن ریزی در دماهای زیر صفر را فراهم می آورد. این نوع از افزودنی ها به نام افزودنی برای هوای سرد نیز شناخته می شوند.
انتخاب نوع افزودنی ضدیخ به عواملی نظیر نوع سازه، شرایط عملیاتی و نوع سیمان و سنگدانه های مورد استفاده بستگی دارد و این افزودنی ها در انواع پودری و مایع(دارای کلراید و فاقد کلراید) وارد بازار می گردند.
یکی از انواع ضدیخ های بتن، ضدیخ بتن پودری می باشد که افزودنی مناسبی جهت کاهش نقطه ی انجماد بتن و ملات و نیز تسریع کننده زمان گیرش بتن می باشد. همچنین استفاده از این ماده افزودنی سبب افزایش انسجام و دوام بتن و ملات در شرایط یخبندان می گردد.
از ضدیخ ها علاوه بر مناطق سردسیر و یخ بندان، در مواقعی که گیرش سریع به جهت استفاده در سازه های بتنی و یا استفاده ی مجدد از قالب ها و نیز در مواقعی که افت سریع دمای محیط پیش بینی می گردد استفاده می شود.
مشخصات فنی افزودنی های ضدیخ باید با استاندارد ASTM C1622 یا همان مشخصات فنی استاندارد برای افزودنی های هوای سرد باید همخوانی داشته باشد.
