شاتکریت یا بتن پاششی روشی است که در طی آن سنگدانه، آب و سیمان پرتلند توسط هوای پرفشار به نازل فرستاده شده و بر روی سطح موررد نظر پاشیده می شود. دو روش اصلی بکارگیری شاتکریت، شاتکریت تر و شاتکریت خشک است.
از روش شاتکریت خشک با عنوان روش Gunite نیز یاد می گردد. همچنین از اصطلاحات دیگری همچون بتن هوادهی و نیز بتن پاششی استفاده می گردد. استفاده از روش شاتکریت یکی از بهترین روش ها برای ساخت سطوح منحنی است و به همین جهت اجرای لاینینگ تونل ها و گنبدها آسان تر شده است. اجرای شاتکریت می تواند به وسیله ی تجهیزات مکانیکی و یا دستی صورت گیرد که انتخاب روش به عواملی نظیر ابعاد پروژه و کیفیت بتن مورد استفاده بستگی دارد.
شاتکریت خشک:
در این روش سیمان و سنگدانه ی مرطوب (صرفا برای جلوگیری از گرد و غبار) مخلوط شده و سپس این مواد به درون دستگاه مورد نظر انتقال داده می شود. مخلوط حاصل به وسیله ی فشار هوا به نازل فرستاده می شود و در آنجا با آب و افزودنی های مورد نظر مخلوط شده و با سرعت بالا بر روی سطح مورد نظر پاشیده می شود. روش دستی شاتکریت تر هنگامی که کیفیت پاشش بتن دارای اهمیت باشد مانند محل های ترمیمی و یا در محل هایی که دسترسی به آن ها دشوار است استفاده می گردد. از سوی دیگر در محل هایی که نیاز به جابه جایی طولانی مدت باشد و یا شاتکریت باید در ارتفاع صورت گیرد از روش مکانیکی استفاده می گردد.
شاتکریت تر:
در روش شاتکریت تر ابتدا همه ی اجزا بتن و یا ملات مورد نظر با آب ترکیب شده و سپس مخلوط به درون دستگاه مورد نظر انتقال داده می شود. مخلوط حاصل از طریق فشار هوا به نازل فرستاده شده و در آنجا پس از ترکیب با افزودنی های مورد نظر به سطح بتنی با سرعت پاشیده می شود. شاتکریت تر بر روی سطوح می تواند با روش مکانیکی و یا دستی انجام گردد. روش مکانیکی هنگامی که ابعاد شاتکریت بزرگ باشد مورد استفاده قرار می گیرد. همچنین در مواردی که در زیر زمین باید اجرای بتن پاششی صورت گیرد روش مکانیکی کار را آسان تر کرده و نیز ایمنی بالاتری دارد. از روش دستی آن نیز در محل هایی که برای استفاده ی دستگاه کوچک است استفاده می گردد.
