شاتکریت به فرآیندی اطلاق می گردد که در طی آن بتن و یا ملات، توسط هوای فشرده و از طریق شیلنگ و نازل بر روی سطح با سرعت پاشیده می شود. از شاتکریت معمولا در ترمیم سطوح و نیز به عنوان سیستم نگهداری موقت استفاده می گردد. برای شاتکریت بتن دو نوع اساسی وجود دارد: شاتکریت تر و شاتکریت خشک.
مصالح روش شاتکریت خشک شامل سیمان خشک، شن، ماسه و سنگدانه های درشت و گاها آب می باشد که در صورت استفاده از آب قبل از مخلوط شدن صرفا به جهت کاهش گرد وغبار است. این مخلوط از طریق فشار هوا از درون شلنگ به نازل انتقال داده می شود و سپس در نازل، آب کافی به جهت تامین آب مورد نیاز فرآیند هیدراسیون به آن اضافه می گردد.
در روش شاتکریت تر نیز سیمان، شن، ماسه و سنگدانه های درشت با آب کافی ترکیب شده و پس از آن مخلوط حاصل به نازل پمپ می گردد و پس از آن مخلوط تر حاصل از طریق فشار هوا به سطح مورد نظر پاشیده می گردد. در این روش تر چنان چه آب اضافی به کار برده شود مشکل ترک خوردگی را خواهیم داشت. از شاتکریت تر در مواردی که مقاومت فشاری بالایی مد نظر است استفاده می گردد.
استفاده از شاتکریت در ایجاد پوشش محافظ دیوار های گودبرداری، حفاظت موقت تونلها و مسیرهای آبرو، عملیات ترمیم و بتن ریزی نقاطی که امکان دسترسی سریع و آسان به آنها وجود ندارد توسعه فراوانی یافته است.
در صورت استفاده از مواد و مصالح مناسب، تجهیزات و کارگران با تجربه، استفاده از شاتکریت به جهت ترمیم روشی سریع و اقتصادی خواهد بود. کیفیت شاتکریت ها به عوامل مختلفی نظیرتخصص و تبحر اپراتور، سرعت نازل و تکنیک پاشیدن و مهارت اپراتور بستگی دارد.
البته باید توجه داشت که انجام شاتکریت اگرچه بسیار ساده به نظر می رسد اما چنان چه در انجام آن مهارت و دقت کافی به کار برده نشود ممکن است باعث ایجاد مشکلاتی نظیر عدم پیوند به سطح، لایه لایه شدن در سطوح تماسی و پر شدن نامناسب در پشت میلگردها گردد.
