با توجه به اینکه حدود ¾ حجم بتن را سنگدانه ها تشکیل می دهند، کیفیت سنگدانه ها از اهمیت قابل ملاحظه ای در کیفیت بتن تمام شده برخوردار است. بر خلاف تصور قدیم که بتن را دارای دو فاز خمیر و سنگدانه می دانند که سنگدانه ها تنها به عنوان یک ماده ی ارزان و پرکننده و سیمان به عنوان چسباننده ی این مواد استفاده می گردد، این تفکر دارای مقبولیت نمی باشد.
سنگدانه ها نه تنها می توانند مقاومت بتن را محدود کنند (زیرا با سنگدانه های حاوی ترک، ضعیف و دارای تخلل زیاد) نمی توان بتن پرمقاومت تولید نمود، بلکه خواص و عملکرد آن ها به میزان چشمگیری بر دوام و عملکرد سازه ی بتنی اثرگذار می باشد.
لذا سنگدانه ها امروز موادی خنثی و پرکننده نمی باشند و خواص فیزیکی، گرمایی، شیمیایی و مکانیکی آن ها در خواص بتن تمام شده اثرگذار می باشد.
سنگدانه ها (Aggregate) از سیمان ارزان تر می باشند فلذا تا حد امکان از نظر اقتصادی و زیست محیطی می بایست مصرف سیمان کم و مصرف سنگدانه ها افزایش یابد. علاوه بر جنبه های اقتصادی، کاربرد حداکثر درصد سنگدانه، امتیازات فنی قابل ملاحظه ای نیز دارد. کاهش میزان جمع شدگی، ثبات حجمی سنگدانه ها و دوام مناسب تر سنگدانه نسبت به خمیر سیمان از دلایل توجیهی افزایش میزان مصرف سنگدانه ها می باشد.
در استاندارد انگلیس BS-882:1992 مرز بین سنگدانه های ریز و درشت 75/4 میلی متر می باشد و در استاندارد ASTM الک نمره (4) یا 16/3 اینچ این مرز را مشخص می نماید.
در استاندارد آمریکایی حد پایین اندازه تا 75 میکرون (الک شماره 200) و در استاندارد اروپایی 63 میکرون به عنوان این مرز شناخته می شود. اندازه ی ذرات در محدوده ی 2 تا 60 میکرون را لای می نامند و ذرات کوچکتر را رس می نامند.
هرچند در آزمایش های فیزیکی بتن و مصالح مقدار ذرات کوچک تر از 75 میکرون مطابق با استاندارد ASTM C117 در 1 تا 5 درصد گزارش می گردد. با نزدیکی این عدد به 1، ماسه تمیزتر می شود ولی بخش اعظمی از ذرات ریزدانه (فیلر مناسب) برای بتن را از دست می دهد.
