حلال بتن یا اسید بتن ماده ای با فرمول ترکیبی و اسیدی است که در صورت استفاده از این ماده بر روی بتن موجب خوردگی و اضمحلال کامل سطح می گردد. حلال های بتن بر روی سطوح بتنی اجرا شده و بعد از ماندگاری حدود 10 تا50 دقیقه بر روی سطح بتنی، بتن دچار نابودی و فروپاشی می گردد. با تخریب بخش اندکی از بتن مجددا می بایست ماده حلال بر روی سطح ریخته شود و این کار تا تخریب کامل بتن ادامه پیدا می کند.
مهمترین موارد کاربرد حلال بتن را می توان در موارد ذیل بر شمرد:
1-پاکسازی ونظافت حمل کننده ها یا تراک میکسر های بتن
2-آزاد کردن سطح قالب های فلزی از بتن
3-نظافت و شستشوی کلیه ابزار هائی که بتن به آنها چسبیده است
4- تخریب بتن از روی سطوحی بتنی مانند دالها و کف های سبک
حلال ها یا اسید بتن یا ضد بتن ها همواره می بایست بر روی سطوح خشک و خنک اعمال گردد. بهترین نتیجه از پاشش این ماده بر روی سطح حاصل می گردد ولی تزریق و اعمال حلال بتن با استفاده از پمپ های معمولی نیز بر روی سطح بتن امکان پذیرمی باشد. با عامل این ماده بر روی سطح پس از 10 تا 45 دقیقه، ماده ای خمیری شکل یا پنیری شکل تشکیل می شود که می توان با استفاده از فشار آب، آن را از روی سطح بتن شست.
اساس عملکرد محصولات اسید بتن، حلال بتن و یا ضد بتن بر اساس حل نمودن خمیر سیمان و شکستن پیوند های مولکولی می باشد(نوع پیوند ها، پیوند یونی می باشد) و عملکرد آن با موادی با عنوان کتراک که در بازار، تخریب کننده بتن شناخته می شوند تفاوت دارد.
تخریب کننده های بتن بر اساس ایجاد یک میزان انبساط و فشار به بدنه جانبی سخت سنگ یا بتن موجب فروپاشی بتن می گردند.
نکته و تفاوت دیگر در عملکرد حلال های بتن و تخریب کننده های بتن در موارد کاربرد آنها می باشد که تخریب کننده های بتن برای توده های عظیم سنگ یا بتن مانند فونداسیون ها به کار می رود و استفاده از آنها در المان های سازه ای با ضخامت کم به دلیل ایجاد انبساط کنترل نشده توصیه نمی گردد.
