تقریباً هر آب طبیعی قابل آشامیدن و بدون مزه و بوی مشخصی را می‌توان بعنوان آب اختلاط برای ساختن بتن به کار برد. اما، بعضی آب‌های مناسب برای ساختن بتن، نظیر آب حاصل از شستن مخلوط کن، ممکن است برای آشامیدن مناسب نباشد.
ناخالصی بیش از اندازه آب اختلاط نه تنها بر زمان گیرش و مقاومت بتن تأثیر می‌گذارد، بلکه ممکن است باعث شوره زدن، لکه‌دار شدن، خوردگی میلگردها، ناپایداری حجمی و کاهش دوام شود.
بنابراین، می‌توان برخی محدودیت‌هایی را برای مقادیر کلریدها، سولفات‌ها، مواد قلیایی و ذرات جامد در آب اختلاط در نظر گرفت، یا اینکه برای تعیین اثری که ناخالصی بر خواص گوناگون بتن می‌گذارد، آزمایش‌های مناسبی را انجام داد. برخی ناخالصی‌ها ممکن است بر مقاومت و زمان گیرش اثر چندانی نداشته باشند، در حالی که می‌توانند به نحو زیان‌آوری بر دوام و سایر خواص بتن تأثیر بگذارند.
اصولاً دو نوع آلودگی در آب ممكن است وجود داشته باشد: نوع اول مواد جامد معلق و نوع دوم املاح حل شده در آب، كه با چشم قابل دیدن نیستند، می‌باشد. قسمتی از مواد جامد معلق در آب و مضر با چشم قابل رؤیت است. این مواد بیشتر درآب‌های راكد و مرداب‌ها یافت می‌شوند؛ مانند خزه‌ها، تكه‌های چوب یا زغال، لاشه حیوانات مخصوصاً ماهی‌های ریز. در این مورد چنانچه آلودگی آب به همین مقدار خاتمه پیدا كند كار آسان است زیرا با گذرانیدن آن از یك صافی معمولی مانند یك تور سیمی قابل مصرف می‌شود. هرچند برخی مواد حاصل از جلبک‌ها، خزه‌ها و سبزینه‌ها ممکن است موجب حباب‌زایی شدید در بتن شوند و موجب کاهش مقاومت گردند. در مورد دوم كه آب حاوی املاح است، با توجه به اینكه این املاح ممكن است اثرات تخریبی درازمدت در قطعه بتنی داشته باشند، باید دقت بیشتری بعمل آید و آب حتماً باید از نقطه‌نظر املاح موجود در آن مورد آزمایش قرار گیرد. اثر تخریبی این املاح چنانچه از مقدار معینی بیشتر باشد، زیاد می باشد بطوری‌كه حتی می‌تواند در درازمدت قطعه بتنی را غیرقابل مصرف نماید.
منبع:روش صحیح ساخت بتن-دکتر تدین
