در برخی موارد از گوگرد به عنوان چسباننده در بتن های پلیمری استفاده می گردد. گوگرد در دمای بالا و حدود 120 تا 140 درجه سانتی گراد به شکل مایع در می آید و دارای لزجت بسیار کمی می شود. لذا برای بتن های پلیمری و علی الخصوص نوع تزریقی آن بسیار مناسب می باشد. ولی در ایران به دلیل خطرات موجود در استفاده از گوگرد، استفاده از آن در بتنهای پلیمری پیشنهاد نمی گردد. در هنگام حرارت دادن گوگرد و تبدیل آن به مایع، گازهائی خارج می گردد که برای سلامتی بسیار مضر می باشد و دارای بوی بسیار بدی نیز می باشد.
به دلایل مذکور، استفاده از گوگرد در بتنهای پلیمری پیشنهاد نمی گردد و تنها برای برخی کاربرد های خاص مانند کلاهک گذاری نمونه های مکعبی و سیلندری و درشمع های پیش ساخته از بتن گوگردی استفاده می شود (شمع های پیش ساخته با مقاومت بالا و در شمع های کوبشی) ایراد گوگرد این مسئله است که در دمای 120 تا 140 درجه سانتی گراد ذوب می شود و کل پلیمر از بین می رود.
ولی در محیط های دریایی امکان آتش سوزی وجود ندارد و خطر مایع شدن پلیمر از بین می رود لذا وقتی آتش وجود دارد استفاده از بتن پلیمری توجیهی ندارد.
در کشور کانادا در پروسه تصفیه نفت مقدار زیادی گوگرد تولید می شود و احتمالا اولین بتن گوگردی نیز در کانادا ساخته شده است. برخی پلیمر ها در دمای بالا تجزیه می شوند و مقاومت خود را از دست می دهند و اکثر پلیمر ها در دمای بالا ناپایدار هستند.
در بعد خزش برخی پلیمر ها حتی بسیار ضعیف تر از بتن با سیمان معمولی می باشند . برخی محققین علم پلیمر، بحث خزش پلیمر را با پلیمرهای دیگر مقایسه می کنند و نه با سیمان های پرتلند معمولی.
بتن پلیمری در دماهای در محدوده 18 تا 40 در جه سانتی گراد می تواند عمل آوری شود.
مقاومت خمشی، کششی و فشاری بالا در بتن های پلیمری و چسبندگی و دوام مناسب، مقاومت بالا در سیکل های ذوب و یخ، همچنین نفوذ ناپذیری و عدم وجود خمیر سیمان برای یخ زدن و آب شدن و عدم ایجاد افزایش حجم و تنش های داخلی از ویژگی های بتن های پلیمری محسوب می گردد.
