مطابق با آیین نامه بتن ایران(نشریه 120) بتن پاشیده یا همان بتن شاتکریت، بتنی است که در آن بتن یا ملات بر روی سطح مورد نظر پاشیده می شود تا لایه ای متراکم، خودنگهدار و باربر ایجاد گردد. به دلیل آن که در این روش فقط به قالبی داخلی و یا یک سطح نیاز می باشد، استفاده از این روش برای سطوح مدور و یا قوسی مانند تونل ها، گنبدها و یا دودکش ها در مقایسه با بتن های معمولی بیشتر مرسوم گشته است. استفاده از این نوع بتن به تجربه، نیروی متخصص و تدابیر مناسب احتیاج دارد. با توجه به زمان افزودن آب به مخلوط سنگدانه ها و سیمان به دو دسته ی بتن پاشش خشک و بتن پاششی تر تقسیم بندی می گردند.
در روش شاتکریت خشک: سیمان، سنگدانه و در صورت لزوم افزودنی به صورت پودری به صورت کامل مخلوط می شوند. مخلوط حاصل به درون بتن پاش ریخته می شود و پس از آن با فشار هوا به درون شلنگ انتقال و نازل فرستاده می شود. از طریق طوقه کار گذاشته شده درون نازل، آب تحت فشار به طور کامل با سایر اجزای تشکیل دهنده ی بتن مخلوط شده و با سرعت زیاد از دهانه نازل خارج و بر سطح مورد نظر پاشیده می شود.
در روش شاتکریت تر: مواد تشکیل دهنده ی بتن و آب اختلاط به طور کامل مخلوط شده و به محفظه دستگاه انتقال می یابد. مخلوط حاصل به درون بتن پاش ریخته می شود و پس از آن با فشار هوا به درون شلنگ انتقال و نازل فرستاده می شود و در آنجا در ضورت لزوم ماده ی زودگیر کننده به مخلوط اضافه می شود. پس از آن مخلوط با سرعت از دهانه نازل خارج و بر سطح مورد نظر پاشیده می گردد.
بر طبق آیین نامه بتن ایران، نسبت آب به سیمان برای این نوع بتن در محدوده ی 35/0 الی 50/0 قرار می گیرد. از این نوع بتن در مواردی که قالب بندی پرهزینه و دشوار باشد و به ویژه در بهسازی و ترمیم تونل ها و پل ها استفاده می گردد.
