به دلیل اختلاف قیمت زیاد پلیمر ها در مقایسه با مواد سیمانی و مصالح سنگی ، در طراحی طرح های اختلاط بتن های پلیمری می بایست تئوری حداکثر تراکم یا DENSE-PACKING کاملا رعایت گردد.
در طراحی مخلوط های بتن پلیمری می بایست در نظر داشت که برخی محصولات تجرای دارای قابلیت سخت شدن و کسب مقاومت در حدود 105 مگا پاسکال در طی چند دقیقه و بدون اعمال حرارت و عمل آوری حرارتی می باشد. در صورت نیاز به کسب مقاومت سریع تردر مواردی مانند ترمیمی می توان تا حدود 70 درجه حرارت نیز به سیستم اعمال نمود.
در ابتدا پلیمر های با رزین اپوکسی در صنعت بتن های پلیمری استفاده می گردید، ولی بعد ها به دلیل ارزان تر بودن رزین های پلی استر از این نوع رزین ها در ساخت بتن های پلیمری استفاده گردید و بتن های ساخته شده با رزین های پلی استر کاربرد بیشتری پیدا کردند، هر چند رزین های پلی استر از رزین های اپوکسی ضعیف تر هستند ورزین های اپوکسی دارای خواص چسبندگی مناسب تر و بهتر به سطوح زیرین خود می باشند.
استفاده گسترده از مونومر های استایرن ومتیل متا کریلات (MMA) که از رزین های اپوکسی ارزانتر می باشد ولی دارای مشخصات مقاومتی کمتری میباشد نیز امروز کاربرد گسترده ای دارد.
می توان از یک کاتالیزور مانند پروکسید بنزیلی و یا یک پیش برنده آمینی (PROMOTER) در بتنهای پلیمری استفاده نمود. برای تبدیل مونومر به پلیمر می بایست از کاتالیزها و پروموتر های یا پیش برنده ها (ACTIFIER) استفاده نمود.
خواص بتن های پلیمری تابع نوع و مقدار پلیمرمورد استفاده در بتن می باشد، به عنوان یک ایده اولیه حدود 15 تا20 درصد وزن بتن را می بایست پلیمر در نظر گرفت.
بدیهی است برای اقتصادی تر شدن طرح با رعایت تراکم حداکثر یا تئوری DENSE-PACKING می بایست مصرف پلیمر را به حداقل رسانید.
نوع MMA به عنوان ماده چسبنده بسیار ترد و شکننده می باشد. این ماده ماده ایست با تنش –کرنش خطی و مقاومت نهائی زیاد، لذا در مناطق با لرزه خیزی بالا پیشنهاد نمی گردد.
با افزودن بوتیل اکریلات می توان شکل پذیری این ماده را افزایش داد. رزین های پلی استر با ویسکو الاستیک بودن ودر اثر بارگذاری دراز مدت در تنش های بالاتر از 50 درصد مقاومت نهائی گسیخته می شوند.
