چسب اپوکسی نوعی کوپلیمر است که از ترکیب رزین اپوکسی و هاردنر به دست می آید. هنگامی که رزین با کاتالیزور مشخص ترکیب می گردد، فرآیند عمل آوری شروع می شود. بسته به ضخامت و دمای محل کار، از یک دقیقه الی چند روز برای خشک شدن کامل و تبدیل به یک پوشش سخت زمان می برد.
فرآیند عمل آوری پوشش های اپوکسی نسبت به دما بسیار حساس بوده و بنابراین حتما باید دستورالعمل مربوط به سازندگان آن مطالعه گردد. برخی از اپوکسی ها نیاز به سخت کننده نداشته و با گرما فعال می گردند. مقاومت اپوکسی های سخت شده نیز ممکن است در دمای بالا و یا تحت اشعه ماورابنفش کاهش یابد.
چسب های اپوکسی استفاده ی بسیار دارند و اغلب هنگامی که چسبندگی قوی به سطح مورد نیاز باشد، از آن ها استفاده می گردد. از چسب های اپوکسی در مواردی همچون تعمیر بدنه ی خودرو، به عنوان چسب چوب در ساخت مبلمان و کابینت، ترمیم زنگ زدگی و یا خوردگی و نیز به عنوان تقویت کننده ی اتصالات( برای تقویت لرزش اتصالاتی که برای ماشین های بزرگ صنعتی می باشند) به کار می رود.
چسب های اپوکسی به عنوان پرکاربرد ترین چسب های ساختمانی به صورت یک جزئی و دو جزئی ارائه می گردند. نوع تک جزئی این چسب ها در دمای 250 الی 300 درجه فارنهایت عمل آوری شده و معمولا در چنین شرایطی از مقاومت بالا، چسبندگی عالی به مواد و مقاومت شیمیایی مناسب برخوردار است. در واقع از چسب های اپوکسی تک جزئی می توان به عنوان جایگزینی برای جوش و پرچ استفاده نمود. چسب های اپوکسی تک جزئی از نوع فاقد کاتالیزور بوده و برای عمل آوری فقط به دما نیاز دارد. علاوه بر این سرعت عمل آوری نوع تک جزئی چسب های اپوکسی سریع تر از دو جزئی آن می باشد.
در نوع دو جزئی چسب های اپوکسی کاتالیزاسیون در دمای اتاق رخ می دهد و فقط افزایش دما سبب تسریع این فرآیند می گردد. این نوع از چسب های اپوکسی با توجه به تنوعی که دارند برای چسباندن بر روی اکثر سطوح مناسب می باشند. از این محصول می توان برای چسباندن، درزگیری، محوطه سازی و روکش در بسیاری از صنایع استفاده نمود. در صنعت ساختمان مواردی همچون ترمیم و مرمت سازه های بتنی، چسباندن ورق های FRP بر روی بتن، قابلیت تزریق در انواع ترک ها و نیز اتصال به مقاطع فلزی از جمله کاربردهای متداول این ماده است.
