بتن های متخلخل که با نام های بتن های حفره دار و یا بتن های قابل نفوذ نیز شناخته می شوند، نوعی از بتن های خاص هستند که برای مصارفی که نیاز است آب ناشی از باران و یا سایر منابع آّب مستقیما از آن ها عبور کرده و به سطح آب های زیرزمینی برسند، استفاده می گردد.
استفاده از بتن های متخلخل نخستین بار در سال1800 در اروپا و به عنوان روکش برای سطح پیاده روها و دیواره های باربر مورد توجه قرار گرفت اما پس از جنگ جهانی دوم و به دلیل کمبود سیمان استفاده از این ماده به طور فزاینده ای افزایش یافت.
بتن های متخلخل از سنگدانه های درشت، سیمان و آب و بدون سنگدانه های ریز( و یا مقدار بسیار کمی از سنگدانه های ریز) تشکیل شده اند. سنگدانه ها در این بتن توسط لایه نازکی از خمیر سیمان پوشانده می شوند. استفاده از میزان مناسبی خمیر سیمان به منظور پوشاندن و چسباندن ذرات سنگدانه به یکدیگر، سیستمی از حفره های بهم پیوسته و نفوذپذیر را ایجاد می نماید که سبب می گردد آب با سرعت تخلیه گردد. معمولا در بتن های متخلخل سخت شده، 15 الی 25 درصد حفره های هوا وجود دارد و نرخ جریان آب از میان آن ها 34/0 سانتیمتر بر ثانیه می باشد. البته باید توجه داشت که میزان کم ملات موجود در این نوع بتن و تخلخل بالا، مقاومت این نوع بتن را در مقایسه با بتن های معمولی کاهش می دهد اما با این حال می توان به مقاومت مناسبی جهت کاربرد مورد نظر رسید.
میزان آب مورد استفاده ی صحیح در این بتن ها حائز اهمیت است. مقدار آب به سیمان کم در این بتن موجب افزایش مقاومت می گردد، اما چنان چه این مقدار بسیار کم شود موجب خرابی سطح بتن می گردد.
از بتن های متخلخل اغلب در پارکینگ ها، مناطقی با ترافیک سبک، کوچه های مناطق مسکونی،پیاده روها و گلخانه ها استفاده می گردد. کاربرد اصلی این نوع از بتن ها در روسازی ها می باشد.
