به دلیل سازگاری بتن با شرایط مختلف ساخت و ساز، بتن به عنوان یکی از پر مصرف ترین مصالح همواره مورد توجه محققان و سازندگان قرار گرفته است. علیرغم مزایای مناسب بتن نظیر مقاومت فشاری بالای آن، نقاط ضعف بتن مانند عدم تحمل تنش، ترک خوردن بتن و زیاد بودن منافذ بتن سبب گشته است که مطالعات و تحقیقات بسیاری جهت دستیابی به عملکردی مناسب برای بتن صورت گیرد.
استفاده از مواد افزودنی معدنی، از جمله راه حل های متداول جهت عملکرد بهتر بتن و افزایش کارایی آن است. از مواد افزودنی گاهی به عنوان جایگزین سیمان و گاهی بدون هیچ تغییری در ترکیبات بتن می توان استفاده نمود. پوزولان های طبیعی و مصنوعی از برجسته ترین مواد افزودنی جایگزین سیمان است.
خاکستر آتشفشانی، سنگ اوپال و سنگ آهک نمونه هایی از پوزولان های طبیعی هستند در حالی که میکروسیلیس، خاکستر بادی و سرباره های صنعتی از نمونه پوزولان های مصنوعی هستند. میکروسیلیس یکی از مواد پوزولانی مصنوعی جدید است که ابتدا در نروژ به کار گرفته شده است و از اوایل دهه 1980 به طور سیستماتیک در سراسر آمریکای شمالی و اروپا مورد استفاده قرار گرفت.
میکرو سیلیس دارای حداقل 85 درصد دوده سیلیسی به صورت آمورف بوده و از لحاظ شکل به صورت کروی است و اندازه ی ذرات آن 50 الی 100 برابر کوچکتر از ذرات سیمان است.
جایگزینی مقدار کمی از سیمان با میکروسیلیس موجب بهبود ویژگی ها و عملکرد بتن می گردد. از این رو ژل های میکروسیلیس یا میکرو سیلیس ژل شده از جمله افزودنی های بتن بر پایه روان سازهای بتن، میکروسیلیس و سیلیس با عملکرد بالا می باشد که به جهت کاهش ترک های پلاستیک در بتن، آب بند کردن و نفوذ ناپذیر کردن بتن و همچنین افزایش نسبی مقاومت فشاری، کششی و خمشی بتن به کار می رود.
از کاربردهای ژل های میکروسیلیس می توان به ساخت بتن های پرمقاومت، ساخت بتن های آب بند و نفوذناپذیر، سازه هایی که در معرض حمله های شیمیایی قرار دارند و نیز بتن ریزی های حجیم اشاره نمود.
