در بررسی بتن و مقایسه با مشخصات فنی، سه حالت پیش می آید که در زیر بدانها اشاره می گردد:
- بتن منطبق بر رده مورد نظر طراح می باشد.
- انطباق بتن مورد نظر طراح سازه وجود ندارد و می بایست بررسی بتن کم مقاومت آغاز گردد.
- بتن نه قابل قبول بوده و نه غیر قابل قبول
در حالت سوم بدون بررسی های بیشتر و با توجه به نظر طراح مخلوط بتن و طراح سازه و یا ارائه اصلاحاتی در طرح اختلاط بتن می توان بتن را از نظر وضعیت باربری قابل قبول دانست.
در حالت دوم طراح می بایست سازه را مورد بررسی قرار دهد که آیا ظرفیت های موجود در سازه مانند رند کردن تعداد میلگرد ها و ظرفیت های مشابه دیگر می تواند علاوه بر کمبود مقاومت فشاری بتن، ظرفیت باربری سازه را تامین کند یا خیر؟
درصورتی که بررسی های طراح بر روی مدل های موجود، بررسی های میدانی بر روی سازه اصلی و یا آزمایش های تکمیلی مانند بارگذاری سازه نشان دهد که ظرفیت باربری سازه و یا ضریب ایمنی سازه مورد تردید است، می بایست روش های مقاوم سازی مورد بررسی قرار گیرد.
در صورتی که بتن کم مقاومت دارای مقاومتی کمتر از 196 مگا پاسکال نیز باشد می بایست از روش های مقاوم سازی بهره برد.
در روش های مقاوم سازی در ابتدا می بایست سازه موجود با روش های روز دنیا و با توجه به کاربری آن مورد ارزیابی قرار گیرد و سپس روش های مقاوم سازی بتن با ارائه نقشه های مقاوم سازی بر روی سازه انجام گردد.
روش های مقاوم سازی سازه های بتنی در اینجا به صوزت مختصر بررسی می گردد.
در ابتدا این نکته می بایست عرض شود که ممکن است در یک سازه هر یک از المان های آن دارای روش های مقاوم سازی مختلفی باشند. به عنوان مثال روش مقاوم سازی ستون بتنی حتما با فونداسیون بتنی تفاوت دارد.
روش های مقاوم سازی بتن را می توان در روش های کلی زیر خلاصه نمود که می توان به صورت مجزا یا ترکیبی به کار رود:
- استفاده از الیاف FRP، الیاف شیشه یا کربن برای محدود کردن تغییر سیکل های المان بتنی که این روش برای ستون ها که مقاطعی که کاملا امکان دور پیچی در آنها وجود دارد، بهترین روش می باشد.
- استفاده از ژاکت های فلزی و بتنی بر وجوه مقطع بتنی
- قالب بندی، بتن ریزی مجدد و افزایش مقطع بتنی
