افزودنی های شیمیائی مورد استفاده در بتن را می توان به 7دسته کلی طبقه بندی نمود که در زیر علاوه بر تقسیم بندی آنها توضیحات کلی در مورد هر یک ارائه می گردد:
1-کاهنده های آب
در این دسته کاهنده های آب و فوق کاهنده های آب قرار می گیرند که با پایه های مختلف مانند لیگنوسولفونات ها ، نفتالین ها، پلی کربوکسیلات ها و پلی کربوکسیلات اتر و پلی فوسفونات ها در بازار شناخته می شوند. مزایای استفاده از کاهنده های آب و کاهنده های قوی آب، امکان کاهش عیار سیمان، افزایش کارائی و روانی آب در نسبت آب به سیمان ثابت، افزایش مقاومت فشاری، افزایش دوام و بهبود پارامتر های مکانیکی بتن می باشد.
2-هوازا ها
هوازا ها اکثرا حباب های نسبتا پایدار و کروی به صورت ناپیوسته و با فاصله مشخص از یکدیگر تولید می نمایند. حباب هوا های ایجاد شده در بتن موجب می گردد تا دوام و پایائی بتن در برابر سیکل های متناوب ذوب و یخبندان افزایش یابد. هوازائی ایجاد شده در بتن در صورت ورود آب به داخل فضاهای موئینه می توانند بخشی از فشار و افزایش حجم ناشی از تبدیل آب به یخ را تحمل نماید و این فشار ها در چند سیکل متناوب موجب فروپاشی و تخریب بتن نگردد.
3-کندگیرکننده ها
برخی از کاهنده های آب مانند لیگنوسولفونات ها در کنار خاصیت روان کنندگی مقداری کند گیری را نیز به همراه می آورند، ولی به طور کلی کند گیر کنند ها به صورت مجزا نیز می توانند به بتن اضافه شوند و خواص ویژه ای را در بتن ایجاد نمایند. عمده کاربرد کندگیر کنند ها در بتن های حجیم جهت کاهش نرخ هیدراسیون و گرما زائی بتن، بتن ریزی در فاصله های حمل طولانی و مواردی که احتمال ایجاد درز سرد در مقطع بتن ریزی وجود دارد استفاده می گردد.
