بتن شامل سنگدانه های ریز و درشت، خمیر سیمان و ناحیه ای به اسم ناحیه انتقال داخلی می باشد. منشا نفوذ پذیری بتن کمتر از ناحیه سنگدانه ها می باشد به دلیل اینکه اکثرا سنگدانه ها داری بافت متراکم و منسجم می باشند و وجود برخی ریز ترک ها و ترک های موئی در سنگدانه ها منجر به بروززوطوبت، تراوش یا ایجاد جریان در سازه های بتنی نمی گردد.
بخش خمیر بتن بسته به طرح اختلاط بتن، نسبت آب به سیمان و میزان حفرات موئینه می تواند دارای نفوذ پذیری کم و یا زیاد باشد.
بخش عمده نفوذ پذیری و آب بندی بتن از ناحیه ای کوچک در بین خمیر و سنگدانه های بزرگ به نام ناحیه انتقال داخلی نشات می گیرد. این ناحیه را می توان در بتن های توانمند تقویت نمود و در بتن های فوق توانمند این ناحیه به کلی حذف می گردد.
در بتنهای معمولی نیر می توان با کاهش نسبت آب به سیمان ترک ها و ریز ترک های موجود در این ناحیه راتقویت نمود.
در سازه های بتنی معمولا نشت و نفوذ آب از محل های زیر انجام می شود:
- ازمحل درز های بلوک های سیمانی
- از محل کرموشدگی بتن
- محل اتصال دیوار به کف سازه
- از محل ترک های موجود در کف سازه
- از محل sumpهای موجود در کف
- اطراف بازشو پنجره ها و درب ها
- ترک های روی دیوار
- اطراف محل عبور لوله های آب و فاظلاب
- overtop کردن از روی سازه
- محل نصب بولت ها وتای بولت ها
فلذا مسدود نمودن مسیر عبور آب از مناطق مذکور موجب می گردد تا سازه آب بند و مقاوم در برابر نفوذ آب ساخته شود.
