از مهمترین موارد جذاب و مورد توجه طراحان مخلوط های بتنی و طراحان سازه های بتنی در دنیا مسئله دوام بتن می باشد. در برخی از کشور ها خسارات ناشی از خرابی ها در بتن و عدم دارا بودن دوام مطلوب در بتن، به خسارات ناشی از جنگ تشبیه می گردد.
رویکرد اکثر آئین نامه های بتن نیزبر مبنای ارائه طرح های دوام محور تغییر نموده است و دلبستن تنها به معیار مقاومت حتی در بتن های با مقاومت بالا به تنهائی کفایت نمی نماید
کمیه شماره 201 ACIدر مورد تهیه طرح های بتن با محور دوام می باشد
بتن با دوام به بتنی اطلاق می گردد که شکل، کیفیت و قابلیت خدمت دهی خود را در شرایط محیطی در طول عمر مفید خود حفط نماید
بتن های معمولی بتن هائی می باشند که از طریق نفوذ آب و املاح به داخل جسم بتن، مکانیسم های خرابی را تشکیل می دهد
ابعاد زیادی از مسئله دوام هنوز بسیار مبهم و نامعلوم می باشد به عنوان مثال هنوز یک آزمایش استاندارد برای تعیین مقاومت بتن در برابر سولفات ها وجود ندارد
بخش اعظم موارد مرتبط با دوام، مربوط به مسئله خوردگی و دوام آرماتور و میلگرد ها می باشد. با ساخت بتن کم نفوذ علاوه بر حفظ بتن، میلگرد های موجود در بتن نیز حفظ می گردند. آب نقش بسیار مهم وبسزائی دربحث دوام دارا می باشد. بتن با آب ساخته می شود وبا آب نیز عمل آوری می شود ولی افزیش بیش از حد آب موجب افزایش تخلخل موئینه و حفرات موئینه می گردد و نفوذ پذیری بتن افزایش می یابد علی الخصوص اگرآب حاوی املاح خورنده باشد
به دلایل فوق اولین معیار در راستای دوام، انجام آزمایشهای نفوذ پذیری می باشدکه از قوانین دارسی تبعیت می نمائد
اولین ایراد آزمایشهای نفوذ پذیری طولانی و زمانبر شدن این آزمایشها در بتن های با نفوذ پذیری کم می باشد. امروزه در بتن های توانمند و فوق توانمند ممکن است ماهها و یا سالها طول بکشد تا جریان به حالت پایدار برسد و بتوان نفوذ پذیری بتن را اندازه گیری نمود
لذا امروزه آزمایشهائی مانند جذب آب حجمی یا جذب آب موئینه از طریق حفره های موئینه انجام می گیرد. آزمایشهائی مانند نفوذ آب نیز تحت زمان و هد ثابت انجام می گردد
پس از آن نفوذ پذیری بتن تحت فشار گاز و نفوذ یون کلراید مورد بررسی قرار گرفت و آزمایشهای مربوط استاندارد گردید.
آزمایشهای RCPTوRCMTاستاندارد گردید و آزمون هائی مانند مقاومت الکتریکی به عنوان معیاری در کنار مقاومت بتن شناخته شد
